Willempie zie je overal,...

Willempie zie je overal,.....

Afgelopen mei hebben we een hondje uit het asiel gehaald.

In de auto onderweg naar huis, puppy zonder naam in de bench, moest hij toch echt een naam krijgen.

Nick en Dinand wilden wel dat hij echte Nederlandse naam zou krijgen.

Hendrik-Jan, Klaas, Kees, Knoekie (niet echt Nederlands, ) en meer van dat soort namen kwamen op. 

Ikzelf wilde wel dat het iets met Curaçao te maken zou hebben, tenslotte gaat hij volgend jaar mee terug naar Nederland en dat zou een mooie herinnering voor ons zijn aan ons leven hier.

We reden terug naar huis over de Julianabrug, deze brug brengt je van de ene kant van de stad (Punda) naar de andere kant (Otrobanda) van de stad en natuurlijk andersom.

Juliana, nee... meisjesnaam.

Julian, nee... zo heet vriendje van Nick al.

Dan hebben we nog de Pontjesbrug, ook heel Curacao's. Deze heet Officieel de Emmabrug.

Nee,... dat was ook alweer een meisjesnaam.

Al rijdende over de hoge brug waar je echt een prachtig uitzicht over Willemstad hebt,...werd daar Willempie benoemd.

Yeah, we werden alle vier (mijn moeder was erbij) heel erg blij van deze naam en we zongen  " Willempie zie je overal" Willempie hoor je overal,..."

De kinderen keken ons een beetje verbaast aan, wel een grappig liedje vonden ze. Niet wetende dat dat een echt liedje is. 

Thuis heb ik ze het origineel laten horen op YouTube

Inmiddels wordt het hier dagelijks gezongen.

Waar blijft de Tijd?

Is ie daar dan echt?
Mijn eerste blog uit Curaçao,.....
Er zijn inmiddels bijna 6 maanden verstreken en nog geen letter op "papier" gezet.

Een kort en bondig verhaal alhier:

Het gaat goed hier met ons, 
Nick heeft erg veel vriendjes gemaakt in z'n nieuwe klas. Hij heeft het geluk dat er meerdere "dromers" zoals hij in de klas zitten. Dat vindt hij fijn, dat hij niet meer de enige is die af en toe even de concentratie verliest.
Hij heeft het zeilen helemaal ontdekt en het talent van zijn vader.
Golfen staat nu op een laag pitje, maar het is ook veel lekkerder om met dit warme klimaat op of in het water te zijn.

Dinand moest veel meer wennen aan de nieuwe school, maar heeft nu ook z'n draai en vriendjes gevonden.
Hij heeft het zeilen even aan zich voorbij laten gaan. Normaal gesproken is Dinand de waaghals van de twee maar is tijdens z'n eerste zeilles omgeslagen en onder het zeil beland.
Zo geschrokken dat hij nu niet meer wil. Dan maar snel met hockey beginnen.
Daar zijn we nog niet geweest omdat het aan de andere kant van het eiland ligt en Nick op dat tijdstip tennist.
Vandaag tijd gevonden om te gaan en Dinand weer te laten spelen.
Hij moet natuurlijk een beetje bij blijven voor als we weer terug gaan naar Nederland.

Ik vul mijn tijd met boodschappen, huishouden, heen en weer karren van de kinderen en ze achter de broek zitten om het huiswerk op tijd klaar te hebben.

MMMmm, volgens mij moet ik daar verandering in brengen.
Ik moet nog even wat "me time" maken. 
En wel heel snel want het vliegt voorbij merk ik.